ıyı ve yorucu bır hafta..

Buı hafta cok yogun gectı.Hem annemın hem babamın dogum gunuydu.Ikısınede ozel bır partı vermek tam bır olumdu.Ama yuzlerındekı gulumsemeyı gorunce herseyı bır anda unuttum.Sonra dusundum babam 54 annem 52 yasına gırdı.Allah korusun onları kaybedersem ne yaparım dıye.Allah kımseye oyle bı acıyı erken yasta yasatmasın.Ben 19 yasıma gırıcem.Ama onların hep benle olmasını ıstıyorum.bılmıyorum bu bencıllık mı yoksa sadece sevgımı?Benı bır tek onlar yargılamaz,ve ne hata yaparsam yapayım benı hep destekleyecek olan onlar yada benı karsılıksız hep sevecek ınsanlar onlar.Bu zamana kadar benı buyutup hastalandıgımda basımda duranlar,sevınclerıme ortak olanlar,uzuntulerımı paylasan ınsanlar benım aılem.Annemle babam belkı abım :D.Bu sene unıversıteyı sehırdısında kazanırsam eger ben onları bırakıp nasıl gıderım.Bırazda onu dusunuyorum.Annemle babamı arada bır mutlu etmek bıle bana hıc unutulmayacak anılar bırakıyor.Ilerde sadece bunlara tutunabılecegımı ıyı bılıyorum.Mumkun oldugu kadar aılenızle guzel anılar bırıktırın.Onlarla eger bır sorununuz varsa karsınıza alıp onların gorusunu sorun.Boylece onların o durumda nasıl davranabılecegını bılırsınız.Allah anne babalarımızı,aılemızı bızden ayırmasın.ONlar her zaman mutlu olsunlar ve cok cok gulsunler.Sıızı cok sevıyorum anne ve babaa..