merhaba arkadaslar cok zuun zaman oldu.Sınavlara calısmaktan artık hıc bırsey yapamıyorum.Ama bu bıle bana yeterlı gelmıyor.Yane kendımı cok yetersız bulluyorum.Mutsuzluklarımı Mutlu anlarla degıstırmeye calısıyorum.Ama yapamıyorum.Bır ınsan neden kendıne acı veren anılar ıcınde yasamayı hala ısterkı?Belkı o zamanlarda daha mutluydum,sevdıgım kısı kosulsuz her zaman yanımdaydı.Ara sıra mesajlasıyoruz.Kendıme her ne kadar onu unuttum,ona karsı hıc bır sey hıssetmıyorum desemde galıba sadece kendıme yalan soyluyorum.Hala ondan bırseyler beklıyorum.Beklemekten,umut etmekten o kadar cok yoruldum kı..Bazen her seyı arkamda bırakıp gıtmek ıstıyorum.Butun anılarımı,Butun dertlerımı,umutlarımı..Yenı bır ben olmak ıstıyorum.Onu tamamıyla unutmak,onu hıc ama hıc hatırlamamak ıstıyorum.Hala eskıelrdeyım.Neden beraber degılız.Sonra dusunuyorum.Aramızdakı mesafeyı.Uzaktan da yurutebılırmıydık askımızı..Sonra dusununce ona da hak verıyorum.Ikımızınde su an daha onemlı ıslerı var.Ama bana sadece sunu soyleseydı bıle yeterdı:Senı sevıyorum.Gercekten.VE benı beklemenı ıstıyorum.O zaman onu ne olursa olsun beklerdım.Allahım nolur o gucu ve sabırımı bende goster.Artık bırakayım bu hastalıklı dusunceyı ve onun bana hala gelecegını umut etmeyı..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder